‏3 جِیں وَیلے برّہ نیں ڈوجھی مُہر کھولی تاں میں ڈوجھے جاندار کُوں ایہہ آہدھے ہوئے سُنڑیا جو”آ! “ ‏4 وَل ہِک رَتا گھوڑا آ نِکلیا تے اُوندے سوار کُوں ایہہ اِختیار ڈِتا گِیا جو اوہ زمین اُتوں صُلح چا گِھنے تاں جو لوک ہِک ڈوجھے کُوں قتل کر ڈیوݨ تے اُونکُوں ہِک وَڈی تلوار وی ڈِتی گئی۔

‏5 جِیں وَیلے اُونیں تَریجھی مُہر کھولی تاں میں تَریجھے جاندار کُوں ایہہ آہدھے ہوئے سُنڑیا جو”آ!“تے میں ہِک کالا گھوڑا ڈِٹھا جِیندے سوار دے ہَتھ ءچ ترکڑی ہئی۔ ‏6 میں اُنہاں چارے جانداراں ءچوں آواز وانگُوں ہِک چیز سُنڑی جو ”ہِک سیر دانڑیاں دا مُل ہِک دِینار^a تے تَرے سیر جَو دا مُل ہِک دِینار پَر تیل تے مَے دا نقصان نہ کر۔“

‏7 جِیں وَیلے اُونیں چوتھی مُہر کھولی تاں میں چوتھے جاندار کُوں ایہہ آہدھے ہوئے سُنڑیا جو”آ!“ ‏8 جِیں وَیلے میں نِگاہ کیتی تاں ڈِٹھا جو ہِک گھوڑا ہے جِیندا رنگ پِیلا جِیہا ہئی تے جِیندے سوار دا ناں مَوت ہے۔ اُوندے پِچھوں پِچھوں عالم ِ ارواح ہئی۔ اُونکُوں زمین دے چوتھے حصہ اُتے اِختیار ڈِتا گِیا جو تلوار، قحط، وبا تے زمین دے وحشی درندیاں دے ذریعہ لوکاں کُوں مار ڈیوے۔

‏9 جِیں وَیلے اُونیں پَنجویں مُہر کھولی تاں میں قُربان گاہ دے تَلے اُنہاں لوکاں دِیاں رُوحاں ڈِٹھیاں جیہڑے خُدا دے کلام دی خاطر تے آپنڑے اِیمان دی شہادت اُتے قائم رَہوݨ دی وجہ کنُوں ہلاک کر ڈِتے گئے ہَن۔ ‏10 اُنہاں نیں اُچی آواز ءچ آکھیا، ”اے مالِک، اے برحق خُدائے قدُوس! تُوں کڈݨ تئیں زمین آلیاں دی عدالت نہ کریسیں تے اُنہاں کنُوں ساڈے خون دا بدلہ نہ گِھن سیں؟ “ ‏11 وَل اُنہاں ءچوں ہر ہِک کُوں چِٹے کپڑے ڈِتے گئے تے اُنہاں کُوں آکھیا گِیا جو ” تھوڑی دیر بِیا اِنتظار کرو تاں جو تُہاڈے ہم خدمت بِھرانواں دا وی شمار پورا تھی وَنجے جیہڑے تُہاڈے وانگوں قتل کیتے وَنجنڑآلے ہِن۔“

‏12 جِیں وَیلے اُونیں چِھیویں مُہر کھولی تاں میں ڈِٹھا جو ہِک وَڈا بُھوچال آیا تے سِجھ بکری دے والاں آلے کمبل آلی کار کالا تھی گِیا، چَن خون وانگوں رَتا تھی گِیا، ‏13 تےاَسمان دے ستارے زمین اُتے ڈھے پئے جِیویں زور دی ہوا چلنڑ نال ہنجیر دے درخت کنُوں کَچا پھل ڈھے پوندے۔ ‏14 تے اَسمان اِینویں غیب تھی گِیا جِیویں کوئی طُومار ولھیٹ ڈِتا گِیا ہووے تے ہر ہِک پہاڑ تے جزیرہ آپنڑی آپنڑی جاہ کنُوں ہَٹ گِیا۔ ‏15 وَل زمین دے بادشاہ، اُمراء، فوجی افسر، مالدار، زورآور بلکہ سارے لوک غُلام تے آزاد، غاراں تے پہاڑاں دیاں چٹاناں ءچ وَنج لکُے۔ ‏16 تے پہاڑاں تے چٹاناں کُوں آکھنڑ لگے جو ”ساڈے اُتے ڈھے پو وو تے ساکُوں اُوندے چہرہ کنُوں جیہڑا تخت اُتے بیٹھا ہے تے برّہ دے غضب کنُوں بچا گِھنو، ‏17 کیوں جو اُنہاں دے غضب دا عظیم ڈینہہ آ گِیا ہے تے ہُنڑ کوݨ بچ سگدا ہے؟“