‏4 ایہہ زیتون دے ڈو درخت تے ڈو چراغدان ہِن جیہڑے زمین دے مالِک دے حضور کھڑے ہِن^d۔ ‏5 جے کوئی اُنہاں کُوں نقصان پُچاوݨ چاہوے تاں اُنہاں دے مُنہ ءچوں بھاہ نِکلدی ہےتے اُنہاں دے دُشمنڑاں کُوں کھا وَیندی ہے۔ جیہڑا کوئی اُنہاں کُوں نقصان پُچاوݨ چاہسی، اوہ وی ضرور اِینویں ہلاک تھیسی۔ ‏6 اُنہاں کُوں ایہہ اِختیار ہے جو اَسمان کُوں بند کر ڈیوݨ تاں جو اُنہاں دی نبوت دے ڈینہاں ءچ بارش نہ تھیوے۔ تے اُنہاں کُوں پانڑی اُتے اِختیار ہے جو خون ءچ تبدیل کر ڈیوݨ تے جِیں وَیلے وی چاہوݨ قِسم قِسم دیاں آفتاں، زمین اُتے نازل کرݨ^e۔

‏7 جِیں وَیلے اوہ آپنڑی گواہی ڈے ڈیسن تاں بہُوں ڈونگھے گڑھے کنُوں نِکلنڑ آلا حیوان اُنہاں اُتے حملہ کریسی تے اُنہاں اُتے غالب آ تے اُنہاں کُوں مار ڈیسی۔ ‏8 تے اُنہاں دیاں لاشاں اُوں وڈے شہر دیاں سڑکاں اُتے پِیاں رَہسن جِینکُوں علامتی طور تے سدُوم تے مِصر^f دا ناں ڈِتا گِیا ہے تے اُوں شہر ءچ ساڈا خُداوند وی مصلُوب تھیّا ہئی۔ ‏9 تے مختلف اُمتاں، قبیلیاں، زباناں تے قوماں دے لوک اُنہاں دیاں لاشاں کُوں ساڑھے تَرے ڈینہہ تئیں ڈیدھے رَہسن تے اُنہاں دی تدفین نہ تھیوݨ ڈیسن۔ ‏10 زمین دے رَہنڑ آلے اُنہاں دی مَوت اُتے شادمان تھی تے خوشی منیسن تے ہِک ڈوجھے کُوں تحفے بھجیسن کیوں جو اُنہاں ڈوہائیں نبیاں نیں زمین آلیاں کُوں ستایا^g ہا۔ ‏11 پَر ساڑھے تَرے ڈینہہ بعد خُدا دی طرفوں اُنہاں ءچ زندگی دا دَم پھُونکیا گِیا تے اوہ آپنڑے پیراں اُتے کھڑے تھی گئے۔ اُنہاں دے ڈیکھنڑ آلیاں اُتے بہُوں خوف چھا گِیا۔ ‏12 وَل اُنہاں کُوں اَسمان کنُوں ہِک اُچی آواز ایہہ آہدھے ہوئے سُنڑائی ڈِتی جو ”اِتھاں اُتے آ وَنجو۔“ تے اوہ بَدلاں اُتے سوار تھی تے دُشمنڑاں دے ڈیدھے ڈیدھے اَسمان اُتے چلے گئے۔ ‏13 اُوں وَیلے ہِک وَڈا بُھوچال آیا تے شہر دا ڈاہواں حصہ ڈھے پِیا۔ سَت ہزار لوک اُوں بُھوچال نال مارے گئے تے جیہڑے باقی بچ گئے، اُنہاں نیں دہشت زدہ تھی تے اَسمان دے خُدا دی تعریف کیتی۔

‏14 ڈوجھا افسوس تھی گِیا۔ ہُنڑ ڈیکھو تَریجھا افسوس جلدی تھیوݨ آلا ہے۔

‏15 جِیں وَیلے سَتویں فرشتہ نیں آپنڑا نرسِنگا پھونکیا تاں اَسمان کنُوں اُچیاں آوازاں آوݨ لگیاں جیہڑیاں ایہہ آہدھیاں پِیاں ہَن،