برّہ تے اُوندے لوک
14
1 وَل میں نِگاہ کیتی تاں ڈِٹھا جواوہ برّہ صِیُّون دے پہاڑa اُتے کھڑا ہے تے اُوندے نال ہِک لکھ چوتالیہہ ہزار (144000 ) بندے وی کھڑے ہَن جِنہاں دے مَتھے اُتے اُوندا تے اُوندے باپ دا ناں لکھیا ہئی۔ 2 وَل میں اَسمان کنُوں ہِک ایجھی آواز سُنڑی جیہڑی زور نال وَہندے پانڑی وانگوں تے بجلی دی گجکار وانگوں ہئی۔ تے جیہڑی آواز میں سُنڑی ہئی اِینویں ہئی جِیویں بربط وَجاوݨ آلا بربط وَجیندا پِیا ہووے۔ 3 اوہ تخت ، چارے جانداراں تے بزُرگاں دے سامنڑے ہِک نواں گیت گاندے پئے ہَن۔ تے اُنہاں ہِک لَکھ چوتالیہہ ہزار بندیاں دے سِوا جیہڑے دُنیا ءچوں مُل گِھدے گئے ہَن، کوئی بِیا اُوں گیت کُوں نہ سِکھ سگیا۔ 4 ایہہ اوہ ہَن جِنہاں نیں آپنڑے آپ کُوں عورتاں نال ناپاک نئیں کیتا بلکہ کنوارے ہَن۔ایہہ اوہ ہَن جیہڑے برّہ دے پِچھوں پِچھوں چلدے ہَن، جِتھاں وی اوہ وَیندا ہا۔ اوہ آدمیاں ءچوں مُل گِھدے گئے ہَن تاں جو اوہ خُدا تے برّہ کیتے فصل دا پہلے پھل ہووݨ۔ 5 اُنہاں دے مُنہ کنُوں کڈھائیں کُوڑ نئیں نِکلدا، اوہ بے عیب ہِن۔تَرے فرشتیاں دے تَرے پیغام
6 وَل میں ہِک بئے فرشتے کُوں اَسمان ءچ اُڈدے ڈِٹھا۔ اُوندے کولھ زمین دے رَہوݨ آلیاں یعنی ہر قوم، قبیلہ، اہل ِ زبان تے اُمت کُوں سُنڑاوݨ کیتے اَبدی خوشخبری ہئی۔ 7 اُونیں اُچی آواز ءچ آکھیا جو ”خُدا کنُوں ڈرو تے اُوندی تمجید کرو کیوں جو اُوندی عدالت دا وَیلا آ پُجیا ہے۔ اُونکُوں ای سِجدہ کرو جئیں اَسمان، زمین ،سُمندر تے پانڑی دے چشمےخلق کیتے۔“
8 اُوندے بعد ہِک ڈوجھا فرشتہ ایہہ آہدھا ہویا آیا جو" ڈھے پِیا، اوہ عظیم شہر بابل ڈھے پِیا جئیں آپنڑی حرام کاری تے مستی دی مَے ساریاں قوماں کُوں پَلا ڈِتی۔"
9 وَل اُوندے بعد تَریجھا فرشتہ آیا تے اُچی آواز نال آکھنڑ لگا جو ”جیہڑا کوئی اُوں حیوان تے اُوندے بُت دی عبادت کرے تے اُوندے نشان آپنڑے مَتھے یا ہَتھ اُتے لاوے، 10 تاں اُونکُوں وی خُدا دے قہر دی مَے پِیونڑی پوسی جیہڑی بغیر ملاوٹ دے، اُوندے غضب دے پیالہ ءچ بِھری گئی ہےb۔ تے اوہ پاک فرشتیاں تے برّہ دے سامنڑے بھاہ تے گندھک دے عذاب ءچ مُبتلا رَہسی۔ 11 ایجھے لوکاں دے عذاب دادُھوواں ہمیشاں تئیں اُٹھدا رَہسی۔ جیہڑے حیوان تے اُوندے بُت دی عبادت کریندے ہِن تے اُوندے ناں دا نشان لَیندے ہِن اُنہاں کُوں ڈینہہ رات آرام نہ مِلسی۔“
12 مُقدساں یعنی خُدا دے حُکماں اُتے عمل کرݨ آلیاں تے یسوع اُتے اِیمان رکھنڑ آلیاں دے صبر دا اِیہو وقت ہے۔
13 وَل میں اَسمان کنُوں ہِک آواز کُوں ایہہ آہدھے ہوئے سُنڑیا جو”لِکھ! مُبارک ہِن اوہ جیہڑے ہُنڑ کنُوں خُداوند ءچc مردے ہِن۔“
رُوح القُدس فرمیندے جو ”ہاں! اوہ آپنڑی محنت کرݨ کنُوں چُھٹ تے آرام کریسن کیوں جو اُنہاں دے اعمال اُنہاں دے پِچھوں پِچھوں آ تے اُنہاں دے نال رَہندے ہِن۔“
دنیا دی فصل دی کٹائی یعنی عدالت
14 وَل میں نِگاہ کیتی تاں ڈِٹھا جو ہِک چِٹا بَدل ہے تے اُوندے اُتے اِبنِ آدم وانگوں کوئی بیٹھا ہے جِیندے سِر اُتے سونے دا تاج تے ہَتھ ءچ تیز ڈاتری ہے۔ 15 وَل مَقدِس ءچوں ہِک بِیا فرشتہ نکلیا تے بَدل اُتے بیٹھے ہوئے شخص کُوں اُچی آواز ءچ آکھیا جو ”آپنڑی ڈاتری چَلا تے کَپ۔ فصل کَپنڑ دا وَیلا آ گِیا ہے، اِیں واسطے جو زمین دی فصل پک گئی ہے۔“ 16 بس اُونیں جیہڑا بَدل اُتے بیٹھا ہا، آپنڑی ڈاتری زمین اُتے چَلائی تے فصل دی کٹائی تھی گئی۔
17 وَل ہِک بِیا فرشتہ اُوں مَقدِس ءچوں نِکلیا جیہڑا اَسمان اُتے ہے۔ اُوندے ہَتھ ءچ وی تیز ڈاتری ہئی۔ 18 وَل ہِک بِیا فرشتہ جِیندا بھاہ اُتے اِختیار ہا، قُربان گاہ کنُوں آیا تے تیز ڈاتری آلے فرشتہ کُوں ہوکا ڈے تے آکھیا جو ”آپنڑی ڈاتری چَلا تے زمین دے اَنگور دے گُچھے کَپ گِھن کیوں جو اُوندے اَنگور پک گئے ہِن۔“ 19 اُوں فرشتہ نیں آپنڑی ڈاتری زمین اُتے چَلائی تے اُوندے انگور کٹھے کر تے خُدا دے قہر دے وَڈے حوض ءچ سَٹ ڈِتے۔ 20 وَل اُنہاں کُوں شہر کنُوں باہر اُوں وَڈے حوض ءچ لَتاڑ ڈِتا گِیا تے حوض ءچوں اِتنا خون وَہہ نِکلیا جو اوہ گھوڑیاں دیاں لگاماں تئیں پُج تے تقریباً ہِک سو اَسی ( 180) مِیل تئیں وَہندا گِیا۔