پَولُس تے برنباس اِکُنیُم ءچ
14
1 اِکُنیُم ءچ وی پَولُس تے برنباس یہُودیاں دے عبادت خانہ ءچ گئے تے ایجھی تقریر کیتی جو بہُوں سارے یہُودی تے یُونانی اِیمان گِھن آئے۔ 2 پَر نافرمان یہُودیاں نیں غیریہُودیاں کُوں بھڑکایا تے اُنہاں کُوں مسیحی بِھراواں دی طرفوں بَد گمان کر ڈِتا۔ 3 بس پَولُس تے برنباس اُتھاں بہُوں دیر تئیں ریہے تے خُداوند دے بھروسےتے دلیری نال کلام کریندے ہَن۔ خُداوند اُنہاں معجزیاں تے عجیب کماں دے ذریعے جیہڑے اُنہاں دے ہَتھوں تھیندے ہَن ،آپنڑے فضل دے کلام کُوں برحق ثابت کریندا ریہا۔ 4 پَر شہر دے لوک آپس ءچ وَنڈیج گئے۔ کُجھ یہُودیاں دے نال تھی گئے تے کُجھ رسُولاں دے نال۔5 پَر جِیں وَیلے یہُودی تے غیریہُودی آپنڑے سرداراں دے نال رَل تے رسُولاں کُوں بے عزت تے سنگسار کرݨ کیتے اُنہاں اُتے چڑھ آئے 6 تاں اوہ اِیندے کنُوں واقف تھی تے لُکااُنیہ دے شہر لُسترہ تے دِربے تے نال دے دیہاتاں ءچ چلے گئے۔ 7 تے اُتھاں خوشخبری سُنڑیندے ریہے۔
پَولُس تے برنباس لُسترہ تے دِربے ءچ
8 لُسترہ ءچ ہِک آدمی بیٹھا ہا جیہڑا پیراں کنُوں لاچار ہا۔ اوہ جماندرُوں مَنڈا ہا تے کڈھائیں نہ چلیا ہا۔ 9 اوہ پَولُس کُوں گالھیں کریندے سُنڑدا پِیا ہا۔ جِیں وَیلے پَولُس نیں اُوندے اَل غور کر تے ڈِٹھا جو اُوندے ءچ اِتنا اِیمان ہے جو اوہ شِفا پا سگے، 10 تاں وَڈی آواز ءچ آکھیا جو ”آپنڑے پیراں اُتے سِدھا کھڑا تھی وَنج۔“ بس اوہ ٹَپا مار تےکھڑا تھی گِیا تے ٹُرݨ پھرݨ لگا۔ 11 لوک پَولُس دا ایہہ کَم ڈیکھ تے لُکااُنیہ دی بولی ءچ اُچی آواز ءچ آکھنڑ لگے جو ”دیوتا ساڈے کولھ اِنسانی شکل ءچ لہہ آئے ہِن۔“ 12 تے اُنہاں نیں برنباس کُوں زِیُوس تے پَولُس کُوں ہرمِیسa آکھنڑ شروع کر ڈِتا، اِیں واسطے جو پَولُس زیادہ تر تقریر کریندا ہا۔ 13 تے زِیُوس دیوتا دا مندر شہر دے سامنڑے ہا۔ اُوندا پُجاری ڈاند تے پُھلاں دے ہار گِھن تے شہر دے پھاٹک اُتے پُجیا کیوں جو اوہ شہر دے لوکاں دے نال رسُولاں کیتے قُربانی چڑھاوݨ چاہندا ہا۔
14 جِیں وَیلے رسُولاں یعنی پَولُس تےبرنباس نیں ایہہ سُنڑیا تاں آپنڑے کپڑے پھاڑ تے لوکاں ءچ وَنج وڑے تےاُچی آواز ءچ 15 آکھنڑ لگے جو ”لوکو! تُساں ایہہ کیا کریندے ہِیوے؟ اَساں وی تُہاڈے ای وانگوں اِنسان ہئیں تے تُہاکُوں خوشخبری سُنڑیندے ہئیں تاں جو تُساں اِنہاں بے کار چیزاں کُوں چھوڑ تے زندہ خُدا دے پاسوں رجوع گِھن آؤ جَئیں زمین تے اَسمان تے سمندر تے جیہڑا کُجھ اُنہاں ءچ ہے، پیدا کیتے۔ 16 اُونیں پچھلے زمانہ ءچ ساری قوماں کُوں آپنڑے آپنڑے رستے اُتے چلنڑ ڈِتا۔ 17 وَل وی اُونیں آپنڑے آپ کُوں بے گواہ نئیں چھوڑیا۔ بلکہ اُونیں مہربانیاں کیتیاں تے اَسمان کنُوں مینہ وسایا تے فصلاں کیتے موسم عطا کیتے تے تُہاکُوں خوراک تے دِلی خوشی نال بھر ڈِتا۔“ 18 ایہہ گالھیں آکھ تے وی لوکاں کُوں بہُوں مشکل نال روکیا جو اُنہاں کیتے قُربانیاں نہ چڑھاوݨ۔
19 وَل کُجھ یہُودی انطاکیہ تے اکُنیم تُوں آئے تے لوکاں کُوں آپنڑے نال کر تے پَولُس کُوں سنگسارکر ڈِتا تے اُونکُوں مُردہ سمجھ تے شہر دے باہر گھیل تے گِھن گئے۔ 20 پَر جِیں وَیلے شاگرد اُوندے چودھارُوں آ کھڑے تھئے تاں اوہ اُٹھی تے شہر ءچ آیا تے ڈوجھے ڈینہہ برنباس نال دِربے کُوں چلیا گِیا۔
سُوریہ دے انطاکیہ ءچ واپسی
21 پَولُس تے برنباس اُوں شہر ءچ خوشخبری سُنڑا تے بہُوں سارے شاگرد بنڑا تے لُسترہ، اکُنیم تے انطاکیہ دو وَل آئے۔ 22 تے شاگرداں دے دِلاں کُوں مضبوط کریندے تے ایہہ نصیحت ڈیندے ہَن جو ”آپنڑے اِیمان اُتے قائم رَہو “ تے آہدھے ہَن ”ضرور ہے جو اَساں بہُوں ساریاں مصیبتاں سہہ تے خُدا دی بادشاہی ءچ داخل تھیؤں۔“ 23 اُنہاں ہر کلیسیا ءچ بزُرگاں کُوں مُقرر کیتا تے روزہ رکھ تے دُعاواں کر تے اُنہاں کُوں خُداوند دے سپُرد کیتا جئیں اُتے اوہ اِیمان گِھن آئے ہَن۔
24 وَل پسدیہ کنُوں تھیندے ہوئے پمفیلیہ دے علاقے ءچ پُجے۔ 25 تے پِرگہ ءچ خُدا دا کلام سُنڑا تے اتلّیہ دو چلے گئے۔ 26 اُتھاں جہاز اُتے سوار تھی تے وَلا انطاکیہ گئے جِتھاں اُنہاں کُوں اُوں خِدمت کیتے جیہڑی اُنہاں ہُنڑ پوری کر گِھدی ہئی خُدا دے فضل دے سپُرد کیتا گِیا ہا۔