درخت دی لڑی تے ۔
انگوگو ہسپتال دی کھڑکی دے کولھ کھڑا ہک گھنٹے تئیں کجھ سوچیندا ریہا اچانک اوندے منہ ءچوں نکلیا۔’’ پرمیں کیویں کر سگدا ہاں ؟‘‘
داؤدی دوا بنڑیندے بنڑیندے کھلیا تے انگوگو آلے پاسے ڈیکھ کے بولیا ،کیا کیویں کر سگدے ہیوے ؟
انگو گو نے فکر مندانہ انداز ءچ جواب ڈتامیں اپنڑے گناہاں توں کیویں رہائی پاسگدا ہاں ؟
داؤدی نے دوا دی بوتل تے لیبل چپکایا تے ہک پرانڑی کتاب کھول کے بولیا ’’ ڈیکھو ایندے اچ لکھیا ھِ توبہ کرو تے رب آلے پاسے رجوع گھن آؤ،تاں جوتہاڈے گناہ مٹائے ونجنڑ۔
انگوگو سنڑ کے آکھنڑ لگا ’’ جناب انھاں لفظاں دا مطلب تاں بہوں مشکل ھِ میڈا تاں دماغ چکرکھاونڑ ن پے گئے۔
کجھ سوچ کے داؤدی نے آکھیا ’’ اچھا اج رات میں تیکوں سمجھیساں ،
جڈاں ڈینہہ لہہ گیا تے سارے لوک بھاہ دے آسو ں پاسو ں کٹھے تھی گئے تے داؤدی نے آکھنڑ شروع کیتا ۔
نیانی باندر دے کولھ ہک ٹوکہ ہا جینکوں او پینگھا آدھا ہا اونکوں حاصل کر کے او بہوں خوش ہا کیوں جو اوں اونکوں وڈی ہوشیاری تے محنت نال تیز کیتا ہا ۔پتھراں دے ڈھیر ءچ ہک درخت دے پچھاویں او بہہ ویندا تے ہک چٹے پتھر تے
اونکوں تیزکریندا ہا ،تھیندے تھیندے او اتنا تیز تھی گیا ہا جو نیانی اوں توں استرے دا کم گھن سگدا ہا ،اوندےنال او اپنڑی پچھ دے وال کپیندا ہا ۔
ولا ولا او اپنڑے درخت دے چھوٹے باندراں کوں خبردار کریندا ، تے آدھا ہا ڈیکھو!
خبردا : میڈے پینگھے کوں ہتھ نہ لوائے ،جےکہیں اونکوں ہتھ لایا تاں اوندی خیر نئیں ۔
ہک چھوٹا باندر ٹبو ہا او ایں درخت تے راہندا ہا ،او ہا نادان پرتیز رفتارہا ، او لڑیاں اتے ٹپدا ودا ہا۔ او نیانی دے ٹوکے کوں جیہڑا اتے شاخ تے رکھیا راہندا ہا ہمیشہ ڈیدھا تے خوش تھیندا ہا ۔
ہک ڈینہہ ایویں تھیا جو جنگل اچ کجھ دُور وڈے باندراں دا جلسہ تھیونڑآلا ہا ۔
تے نیانی اوں ءچ گیا ہویا ہا ۔ٹبو درخت اتے چڑھ کے اُتے آلی شاخ تے اپڑیا تے پینگھے کوں غور نال ڈیکھنڑ لگا ،تے اوندے اکھیں پینگھے دے تیز دھار آلے پاسے ویندین وَل او چکنے تے چمکنڑے دستے آلے پاسے گھم ویندین ۔
اوں ایڈے اُڈے ڈیکھ کے پینگھے کوں ہک دفعہ ہتھ لایاتے فوراً ہتھ ہٹا گھدا ۔خود بخود اوندی پچھ پچھاں ہٹ کے پینگھے دے دستے نال ونج لگدی ہے۔ٹبو دے جسم اچ سنسنی اُٹھی تےپچھ دستہ اتے زور نال چمبڑ گئی ۔ پینگھے کوں
ہتھ اچ گھن کے بئی لڑی تے ونج بہندے تے اوندی چمکنڑی دھار کوں ڈیکھ کے خوش تھیونڑ لگدے ۔
ہا ہا کیجھی خوبصورت تے تیز دھار ھِ میں تاں ایندے نال کوئی وی چیز کٹ سگدا ہاں
اچانک اونکوں توئیگا زرافے دا سر نظر آیا جیہڑا بوئی دے پچھو ں پتر کھاندا کھڑا ہا ،ٹبو جنگل دے آداب جانڑدا ہا ایں واسطے پہلے اوں توئیگے کوں سلام کیتا ۔
وَل فخر نال الایا ! ڈیکھ توئیگا !میڈے کولھ کیا ای خوبصورت ٹوکہ ھِ ایندی دھار اتنی تیز ھِ جو میں ایندے نال درخت دی لڑی کوں وی کپ سگدا ہا ں۔
اتنا آکھ کے اوں نے ڈوھائیں ہتھ تھک نال سینے کیتے تے پینگھے کوں زور نال پکڑ گھدا، جیں لڑی اتے او بیٹھا ہا اوں تے اپنڑی پچھ رکھی تےاونکوں ٹوکے نال مار مار تے کپنڑ لگا ۔
آہستہ آہستہ او کپیجنڑ لگیا تے لکڑ دیاں چپٹیاں کٹیج کٹیج تے ڈھاونڑنڑ لگیاں ،توئیگا درخت دے تلوں ہٹ گیا تے اَکھ بند کر کے آکھنڑ لگا، ایہ چھوٹے باندر ایجھا کم نہ کر ،ڈیدھا نئیں توں جیہڑی لڑی تے
بیٹھیں اونکوں کپیندا پئیں، سامنڑے منہ کر کے ڈوجھے کنارے اتے بہہ ۔پر ٹبو اپنڑے کم اچ ایجھا مصروف ہا جو توئیگا دی ہک نہ سنڑی ،توئیگا وَل آکھیا ۔گھم کے بہہ گھم کے ، توں کیجھا خطر ناک کم کریندا پئیں ۔
لڑی ادھی توں زیادہ کپیچ گئی ہئی ،ٹبو اپنڑی کامیابی تے خوش ہا۔
ہک پھیری ول زور نال ٹوکہ ماریا تے ہک وڈی چپٹی توئیگا دے کن نال ان ڈھٹھی ۔
ٹبو کجھ بولنڑ آلا ای ہا جو لڑی دے کڑکنڑ دی آواز سنڑکے او ڈر گیا تے اوں لڑی تے ہک گز پچھاں ہٹ گیا ،اوندے ہتھ کنبنڑ لگے تے ٹوکہ چُھٹ کے تلے ڈھ گیا ۔
توئیگا ہک پھیری ولا رڑیا ،ہنڑ وی ویلہ ھِ ٹبو وَل تے سدھی لڑی ، تے محفوظ جاہ تے آ ونج عقلمندی ایں اچ ھِ کیوں جو جے توں میڈے آکھے نہ لگسیں تے اپنڑا خیال نہ بدلیسیں تاں وڈی مصیبت ءچ پھس ویسیں ِ ۔ لڑی ول کڑکی
تے ٹبو پچھاں سرک گیا۔ اوندے کناں ءچ تؤیگا دی اواز آئی، اپنڑے خیال کوں بدلا تے ڈوجھے پاسے مڑ ونج، تیڈے بچنڑدا ایہو زریعہ ہے۔
ٹبو خوف نال بد حواس تھی گیا اونکوں سمجھ نہ آئی جو کیا کرے او پچھاں باکل کنارے تئیں سرک گیا او لڑی جھک گئی ۔
توئیگا منہ پٹ پٹ کے آکھنڑ لگا ’’ جلدی کرجلدی کر، خیال بدل ڈے تے سیدھی راہ تے آ ونج ۔
اچانک کڑاک دی آواز آئی تے لڑی تروٹ گئی ٹبو دے ہتھ اچ اوندی پچھ ہئی ،دڑپ کرتےاپنڑے ٹوکے دے کولھ پتھر تے ان ڈھٹھا ۔ موت نے اونکوں ہمیشہ کیتے اپنڑی جھولی اچ گھن گھدا ۔
تویئگا دے اکھیں اچ ہنجوآ گئے ۔
او دبی آواز اچ آکھنڑ لگا’’ میں اونکوں ارادہ بدلنڑ دا آکھیا ہا پر۔۔۔۔۔
اتنا آکھ کے داؤدی رک گیا ۔ اپنڑی جیب ءچوں اوں نے ہک کاغذدا ٹکڑا کڈھیا تے اوندے کنارے تے بھاہ بال کے اپنڑی لالٹین بنڑا گھدی ۔ ول دوستاں آلے پاسے انگلی نا ل اشارہ کر کے آکھنڑ لگا ۔
اینویں ای تساں لوک وی جیہڑی لڑی تے بیٹھے ہیوے اونکوں کپیندے پے ہیوے تے اوندا نتیجہ تساں ڈیکھ گھدے ۔ رب دے کلام اچ لکھیا ھِ جو ارادہ بدلو یعنی توبہ کرو ۔رب دا کلام آدھے ارادہ بدلو۔ پوری آیت ایں ھِ "توبہ کرو تے رب آلے پاسے آؤ
تاں جو تہاڈے گناہ مٹائے ونجنڑ۔”ایہ سنڑ کے سنڑنڑ آلیاں دے دلاں اچ عجیب و غریب خیال اُٹھنڑ لگے تے او سر سٹ کے چپ کر کے بیٹھے ریہے ۔داؤدی ہسپتال آلے پاسے واپس لگا گیا ۔
گھنٹے بعد ،انگوگو سمنڑ کیتے واپس پلنگھ اتے لیٹیا تے اوندے منہ ءچوں نکلیا ’’ میں تاں ہنڑ ای غلط لڑی تے بیٹھا ہاں میکوں ضرورت ھِ جو میں صحیح لڑی تے باہواں ۔
