تساں خود کجھ نئیں کر سگدے
فکر تے ڈر دی وجہ توں انگوگی دیاں اکھیاں کھل گیاں تے او آکھنڑ لگا میں ایں مہلک چیز توں بہوں ڈردا ہاں ایں توں بچنڑ دا کوئی ذریعہ ڈساؤ۔
داؤدی نیں جواب ڈتہ تساں سمجھ دار ہیوے تے تہاڈا ڈرنڑ واجب ھِ ۔
کیوں جو درحقیقت او چیز ایجھی ای خطر ناک ھِ پر جے تساں میڈی کہانڑی تے دھیان کریسو تاں بھید کوں سمجھ سگسو ۔تے تہاڈا خوف ویندا راہسی تے تساں آزاد تھی ویسو اوندے بعد داؤدی نیں آکھنڑ شروع کیتا ۔
ہک ڈینہہ دا ذکر ھِ نیانی باندر تے اوندے ساتھی ٹکو نیں کتھاؤں ہک ناریل حاصل کیتا ۔ایہ انوکھی چیز جڈاں انہاں دے ہتھ لگی تاں او خوشی نال ٹپدے ودےہن تے درختاں تے چڑ ھ تے ایڈے اوڈے سٹیندے تے پکڑیندے ہن ،تے بالاں آلی کار
بھونہہ تے بھجنڑ دروکنڑ لگے۔
او کھیڈدے کھیڈدے ایجھی جاہ تے اپڑے جتھاں سڑے ہوئے اناج دا ڈھیر لگا ہویا ہا تے تلے آلی بھونہہ چکڑ تے پانڑی تے دلدل نال خراب ہئی ، ناریل اوندےءچ ونج پیا تےباندر کجھ نہ کر سگے تے ہتھ پیر مریندے ہوئے آپس ءچ بڑبڑاونڑ لگے
ایہ دلدل ایجھی ہئی جو جمبو ہاتھی وی پیر نہ رکھیندا ہا اوندی مٹی اتنی چیکنڑی تے نرم ہئی جوپیر رکھیندے ای بندا تلے لہہ ویندا ہا ۔
ٹکو کنارے تے کھڑا ڈیدھا ہا جو ناریل اوندی پہنچ توں باہر ھِ ،اچانک او نیانی نال الایا۔
میں اتھاں ونج تے اونکوں گھن آندا ہاں ۔
ہک پتھر تے پیر رکھ تے اوزور نال بھجیاتے دلدل ءچ ونج پیا پیراں دا چکڑ اوں صاف کر گدھا تے ناریل کوں ہتھءچ چا تے ،تے نیانی کوں سڈ تے آکھیا ’’ ڈیکھو ایہ محفوظ ھِ ۔
پرجڈاں او چلنڑ لگا تاں اوں نیں ڈیٹھا تے اوندا سجا پیر مٹی ءچ پھس گیا ۔
اپنڑے سجے پیر نال زور لا تے کھبا پیر کڈھنڑچاہیا تے سجا پیر جم گیا اوندے ڈوھائیں پیر دلدل ءچ پھس گئے ۔
وَل ٹیکو نیں ناریل کوں سٹ ڈتہ تے اپنڑی جان بچاونڑ کیتے ہتھ پیر مارنڑشروع کر ڈتہ ۔ آہستہ آہستہ او بیا تلے ونجنڑ لگا تے دلدل اوندے جنگاں تے آ گئی ۔ تے اوں توں نہ نکلیاگیا تے نیانی کوں ڈیکھ تے رڑھ کے آلایا مدد کرو بھراؤمدد کرو ۔
نیانی بے وس ہا ایں واسطے او اپنڑی کنڈ کوں چھکنڑ لگا تے بڑ بڑاونڑ لگا ۔
او اپنڑی کنڈ دے نال ہک شاخ تے لوڈے کھاندا پیا ہا تے جڈاں ٹیکو ول رڑیا تاں نیانی کوں نویں ترکیب ملی ۔
ٹکو کشمکش اچ گرفتار ہا تے اوندیاں جنگاں گٹیاں تک پھس گیاں جیویں او نکلنڑاں چاہندا ہا اتنا اوندا جسم دھسیا ویندا ہا۔ تے جتنا او دھسداگیا ہا اتنا ای او اتے آونڑ دی کوشش کریندا ہا ۔
نیانی نے ٹیکو کوں سڈ تے آکھیا ۔ڈیکھ تیڈیاں موچھاں بہوں مضبوط ہین ۔
انھاں ڈوھائیں کوں زور نال پکڑ تے چھیک ۔
ٹکو ایہ سنڑ تے خوش تھیا سوچنڑ لگا جو ہنڑ میں ضرور بچ ویساں اوں نیں ڈوھائیں موچھاں کوں پکڑ تے زور لایا ۔
پہلے تاں اونکوں غلط فہمی ءچ ایجھا معلوم تھیا جو اتے اٹھدا پیا ہاں پراصل ءچ درد نال جان نکلدی پئی ہئی ۔ دلدل آہستہ آہستہ اتے چڑھنڑ لگی ۔گٹیاں توں گھن تے چیل تئیں اپڑ گئی تے ٹکو اپنڑیاں موچھاں پکڑ تے زور لیندا پیا ہا ۔ کنارے تے نیانی ایڈے
اوڈے بھجدا ہویا رڑدا پیا ہا ،موچھاں کوں اتے چھکو اتے چھکو ۔
ٹکو دلدل اچ پھسیا ہویا زور لیندا پیا ہا تے چکڑ اتے چڑھدی پئی ہئی اوندا ساتھی گھبرایا ہویا کنی تے آوازاں ڈیندا پیا ہا اتے چا بھرا اتے چا پر اوندا رڑنڑبے کار ثابت تھیا کیوں جو دلدل تاں ٹکو دے بغل تئیں اپڑ آئی ہئی تے او آہستہ
آہستہ تلے ونجڑ لگا اتھوں تئیں جو صرف اوندی گچی ای باہر رہ گئی ہئی تے اوندا ساہ گھٹیجنڑ لگا ۔
سوال: کیا دلدل ءچ ونجڑاں اسان ھِ ؟‘‘
ج: جی ہاں اسان ھِ وَل کیا تھیا ؟
س: کیا باندر اپنڑے آپ توں نکل سگیا۔
ج: نہ نہ ، پرڈساؤتاں کیا تھیا ؟
س: کیا دلدل ءچ ونجڑاں ہک لطف دی گالھ ھِ ؟
ج: بھلا دلدل ءچ پھسنڑ توں کیا لطف حاصل تھی سگدا ھِ ۔
س: جےزیادہ دیر تئیں کوئی اتھاں راہوے تاں کیا تھیسی ۔
انگوگو نیں جواب ڈتہ ’’ داؤدی ایہ تاں تساں میکوں ڈس سگدے ہیوے ۔
داؤدی نیں ایں کہانڑی دا مطلب واضح کریندے ہوئےآکھیا تساں جانڑدے ہیوے ایں دلدل دا کیا ناں ھِ ایں ءچ ونجڑاں اسان ھِ پر تساں خود بخود ایںءچو ں نئیں نکل سگدے جڈاں تساں ایں ءچ پھس ویندے ہیوے تساں بہوں مشکل تے مصیبت سہندے ہیوے تے
آخر کار مر ویندے ہیوے ۔
انگوگو نیں فوراً جواب ڈتہ ۔ ایہ میں سمجھدا ہاں جو دلدل توں مراد گناہ ھِ ۔
پر میکوں ڈر ھِ جو ایں ءچ کوئی بچ نئیں سگدا ۔
داؤدی نئیں ایندے جواب ءچ مثال دے طور تے اپنڑی زندگی دی گواہی پیش کیتی اوں نیں آکھیا ۔
ہک ویلہ ہا جو میں وی دلدل ءچ پھسیا ہویا ہمی تے اپنڑے آپ نکلنڑ دی کوشش کریندا رہ گیا ۔
اپنڑی سمجھ دے مطابق میں بہوں زور لایا تے ترکیباں سوچیاں لیکن ساریاں ناکارہ ثابت تھیاں جتنی زیادہ میں کوشش کریندا ہم اتنا زیادہ ای میں بڈدا ویندا ہم۔
جڈاں میڈیاں ساریاں محنتاں بیکار تھیاں تے میں نا امید تھیونڑ لگا تے اچانک میں کنارے تے کہینکوں کھڑے ڈیٹھا اوندی صورت تاں میکوں ڈکھالی نہ ڈتی پراوندا ہتھ دلدل اتے میڈے آلے پاسے ودھیا آندا ہا ۔ایں ہتھ کوں میں پچھانڑیا اوں ءچ زخم دا
نشان ہا ۔
اتنے تئیں ایں مہربان دی آواز میڈے کناں تئیں اپڑی ،اپنڑا ہتھ میکوں ڈے ،تے کنارے تے آ ونج ۔
میں سوچ ءچ پےگیا جو کیا کراں ۔ کیا میں اپنڑے آپ نکلنڑ دی کوشش کریندا رہواں یا اپنڑے آپ کوں ایں محسن دے حوالے کر ڈیواں دلدل میکوں تلے چھکیندی پئی ہئی تے میں جانڑدا ہم جو میں اتھاں پیا پیا ضرور مر ویساں سوائے ایں طاقت ور ہتھ دے بیا کوئی
سہارا کائنی ۔
ایہ سوچ کے میں اپنڑاہتھ اوندے ہتھ چ ڈے ڈتہ تے اوں نیں میکوں دلدل ءچو ںکڈھ ڈتہ ۔
جڈاں میں کنارے تے اپڑیا تاں اوں نیں میکوں آکھیا میڈے پچھوں آ ،کیوں جو میں تیکوں نویں زندگی ڈیونڑ آیا ہاں ایں واسطے ہنڑ میں ایمان دے نال اوندے پچھو ں چلدا ہاں ،جڈاں کڈھائیں میں دلدلءچ پھس ویندا ہاں تاں ہمیشہ او مدد گار ہتھ ہمیشہ
میکوں باہروں کڈھ گھندا ھِ ۔
ایں واسطے دوستو !المسیح تے ایمان دے بجائے کہیں بئے تے ایمان رکھنڑبے فائدہ ھِ
المسیح ای تے ایمان رکھو او قادر ھِ ہر ویلے او تہاڈی مدد کیتے کھڑا ھِ ۔
اپنڑا ہتھ اوندے ہتھ ءچ ڈے ڈیئو ،او تہاڈا خوف درد تے ہر مشکل دور کریسی ۔
