مگر مچھ دے وجود توں بے خبر باندر
نیانی دے بھتریجے تتو نیں رڑ ھ کے آکھیا ’’ نہ میں ہر گز یقین نہ کریساں ۔
او درخت دی لڑی تے لٹکیا ہویا لوڈے کھاندا پیا ہا تے اوندا چاچا نیانی تلے بیٹھا ہویا ہا ۔
ہتھ پیر ہلیندے ہوئے تتو نیں چاچے آلے پاسے اشارہ کر کے اونکوں چڑایا تے بڑ بڑاونڑ لگا ۔
پر نیانی نیں اپنڑی عزت بچاونڑ کیتے کجھ پروا نہ کریندے ہوئے منہ پھیر گھدا ،تتو الایا،ڈیکھ ! چاچا جڈاں میں چھوٹا ہامی، تاں توں تے تیڈے باندر میکوں ڈریندے رہ ویندے ہاوے ،جے میں کوئی ایجھا کم کریندا ہامی تاں تساں میکوں ڈرا
کے آدھے ہاوے جو مگر مچھ ہک وزن دار جانور ھِ ، اوندی کھل موٹے موٹے ڈھلاں آلی کار ،ڈند شیر دے ڈنداں توں وی زیادہ تیز تے لمبے تے اوندی پچھ بہوں مضبوط ہوندی ھِ جیویں جمبو ہاتھی دی سونڈھ ،پر میں یقین نہ کریندا ہامی بھلا ایجھا وی
کوئی جانور ہوندا ھِ ؟
نیانی نیں سخت لہجے ءچ آکھیا ’’ تتو توں تاں سراسر نادان باندر ہیں ۔مگر مچھ ایجھے ہوندے ہین جیویں تیں ڈسائے ،او دریا دے جھکے پانڑی ءچ راہندے ہین باندر اوندی خاص خوراک ھِ تے بالاں کوں او وڈے شوق نال کھاندے ہین ۔
تتو نیں اوندا مذاق اڈایا ۔ہاہ ہاہ سمجھ ءچ آئے اگوں وی آکھو،اوندے ڈند چیتے دے پنجیاں آلی کار چیریندے تے پھڑیندے ہین ،کھل کفارو گینڈے توں وی زیادہ موٹی ہوندی ھِ ،تے منہ دریائی گھوڑے آلی کار ہوندا ھِ ۔ایہ گالھ سنڑ
کے نیانی کوں غصہ آ گیا اگو ں ودھ کے او نیں تتو کوں مارنڑ کیتے ہتھ چاتا تتو کھلدا ہویا ڈوجھی پھیری لوڈےکھاونڑ گیا، نیانی دا وار خالی گیا ۔
لڑی تے بہہ کے تتو بولیا ڈیکھو میں ہنڑ وڈا تھی گیا ہاں تے ہوشیار وی ، میں پرانڑے خیالات دے باندراں دے گالھیںءچ آونڑ آلا نئیں۔
نیانی غصے دی وجہ نال خارش کرنڑبھل گیا تے اُٹھ کے کددا ہویا دور ہک پتھر تے ونج بیٹھا ، اتھاں بہہ کے او سوچیندا پیا ہا جو نویں پشت کیجھی سخت دل تے بے وقوف ھِ، خاص طور تے چھوٹے باندر جیہڑے مگر مچھ دا یقین نیں کریندے ۔
جڈاں نیانی لگا گیا تاں تتو نیں ڈیٹھا جو زرافہ ہک کنڈیاں آلی بوٹی توں ساویاں ساویاں لڑیاں کھاندا پیا ہے،او درخت دے تھوڑا تلے لہہ کے زرافے دی اونچائی دے برابر آ گیا تے آکھنڑ لگا یار توئیگا کیا تساں کوئی ایجھا جانور
ڈیٹھےِ جیندی کھل موٹی ہوے ،منہ وڈا ہوے ، اکھیں وڈیاں وڈیاں ہون تے او بھونہہ تے ٹردا تے پانڑی ءچ تردا ہوے ؟
زرافے نیں کجھ لمبیاں شاخاں اپنڑی لمبی زبان نال منہ ءچ رکھیا ں تے بولیا تتو جی ایہ سارے نشان تاں مگر مچھ آلے پاسےاشارہ کریندے ہین ۔
تہاڈا مطلب ایہوھِ نا۔او تاں وڈا پیٹو تے بے رحم جانور ہوندا ھِ ، تےتلاتے دلدل یا دریا ءچ راہندے ہے۔ میڈی ہک چاچی ہئی جیہڑی ہک پھیری ۔۔۔ ‘‘
تتو نیں ادھ ءچوں ای اوندی گالھ کٹ ڈتی تے اکڑ تے الایا۔ تساں تاں ضرور میڈے چاچے نیانی نال ملے ہیوے تے اوں نیں تہاکوں ایہ گالھیں سیکھایا ہین، بھلا۔۔
میں کیویں یقین کراں جو مگر مچھ وی کوئی جانور ھِ ۔
ول تتو درخت تے چڑھ گیا تے پھلیاں چھل چھل کے کھاونڑ لگا تے سانمنڑے بُوئی ءچ ہک طوطا گیت گاندا بیٹھا ہا۔
تتو بولیا ۔ اے دانا طوطے ، ڈسا جو کیا تیں کڈھائیں درخت آلی کار موٹا جانور ڈیٹھے ۔ جیندی پچھ ہاتھی دی سنڈھ آلی کار ہوے تے پنجے جیویں چیتے دے پنجیاں توں وی تیز ہوون ،تے جیہڑا پانڑی ءچ راہندا ہوےتے چھوٹے باندراں کوں کھاندا ہوے۔
ڈو ڈو طوطے نیں اپنڑی پچھ کوں اتے تلے ہلیندے ہوئےآکھیا چھوٹے باندر جیہڑے جانور دا تساں حلیہ بنڑائے او ضرور مگر مچھ ھِ۔ طوطا کجھ بیا نہ آکھ سگیا جوتتو اونکوں پھلی ماری تے ٹپ مار کے پتھراتے ونج بیٹھا جتھاں ککڑ ڈینہہ کوں
آرام کریندا ہا ۔
ککڑ ہمیشہ بد نیت ہا ؛
تتو نیں اوں توں پچھیا ۔ کیوں بھرا تساں کیا جنگل دے چوکیدار ہیوے جو ساری رات گھمدے رہندے ہیوے ۔
لکڑ بگا کھل کے آکھنڑ لگا، تتو تیکوں خدا نیں باندر بنڑایا ھِ عقل نال کم گھن ،ایہ ساریاں بہکاونڑ دیاں گالھیں ہین تاں جو
توں دریا دے نیڑے نہ ونجیں تے پانڑی ءچ اپنڑا خوبصورت چہرہ ڈیکھ نہ سگیں۔ ذرا سوچو جو چن دی روشنی ءچ تیڈی شکل کتنی سوہنڑی لگسی ۔
اپنڑی تعریف سنڑ کے تتو زور نال کھلیا تے لکڑ بھگے دے سانمنڑے پھنڈ دا ہویا لگا گیا ۔
جڈاں تتو لگا گیا تاں لکڑ بھگا آہستہ آہستہ آکھنڑ لگا ’’ اے بیوقوف باندر توں اپنڑی عقل دی وڈی ڈینگ مریندا ہیں ۔ ونج کے سچ تے کوڑ کوں آزما ۔
اج رات پورا چندر نکلسی، نہر دے کنارے ونج تے اوں خطرناک جانور دی گولھ کر جیندا منہ اتنا وڈا تے پچھ اتنی وڈی ھِ جو توں اندازہ وی نئیں کر سگدا ‘‘
اتنا آکھ کے ککڑ خاموشی نال لگا گیا تے چٹان دے پچھو ںونج کے سم گیا ۔
جوش دے مارے تتو شام توں پہلے ای دریا آلے پاسے لگا گیا ۔ تے جیں ویلے ڈینہہ لہہ گیا تے
چندر نکل آیا تاں او کنارے تے اپڑیا ۔ ایں جاہ تے جنگل دے سارے جانور پانڑی پیندے ہن تے شیر تے کفارو گینڈے وغیرہ دے پیراں دے نشان ریت اتے صفائی نال ڈکھائی ڈیندے پئے ہن ۔
دریا دا پانڑی ششیے آلی کار صاف شفاف ہئی ،تتو نیں جھک کے اوندے ءچ اپنڑا پچھاواں ڈیٹھا تے اونکوں چکر آ گیا ۔
اچانک اونکوں یاد آیا جو ’’میں تاں مگر مچھ دی گولھ ءچ نکلیا ہامی پر اتھاں تاں کجھ نظر نیں آندا ۔اصل ءچ ایجھا کوئی جانور نیں ہوندا ‘‘
نہر دے کنارے بالکل سناٹا ہا تے تتو دا دل دھڑکدا ہا ۔
اچانک کہیں جانور دے کھلنڑ دی آواز سنڑ کے او کمب گیا ول اونیں سوچیا جو شائد ایہ کوئل دے سمنڑ دا گیت ہوے ۔
تھوڑی دیر بعد اونکوں ہک لٹھا جیہاں پانڑی تے ٹردا ڈیکھالی ڈتا۔ جیندے تے مٹی دے ڈھیلے جمے ہوئے ہن ،آہستہ آہستہ لٹھا وہندا ہویا کنارے آلے پاسے لگا گیا تےدرختاں دیاں لڑیاں ءچ لک گیا ۔
تتو سوچیندا ای پیا ہا جو ایہ کیا چیز تھی سگدی ھِ ۔ جو پچھو ں گھاہ ءچ کہیں دے رینگنڑ دی آواز آئی، تتو چینگھ کے ایڈے اوڈے ڈیکھنڑ لگا تے جڈاں کجھ نظر نہ آیا تاں سمجھیا جو پتے ہوا نال ہلے ہین ۔
پرخوف اوندے اتے طاری ریہا او آہستہ آہستہ بولیا کتھائیں مگر مچھ نہ ہوے ۔
ہک وڈی آواز آئی ’’ ہاں چھوٹے باندر ، بلکل سچ آکھے۔
تتو دی جان سک گئی ،گھم کے ڈیٹھا تاں ڈو وڈیاں وڈیاں اکھیاں ڈکھالی ڈتیاں، ہک وڈے منہ آلا گز بھرلمبا منہ ہا جیہڑا اتوں در آلی کار کھل گیا تے پنجےشیر دے ڈنداں آلی کار لمبے تے تیز ڈند ڈیکھائی ڈیونڑ لگے ۔ تتو ہکا بکا رہ گیا ۔
او آہستہ آہستہ خوفناک منہ توں سڑے ہوئے گوشت دی بد بو کڈھیندا ہویا اوندے نیڑے آیا ۔
ہک وڈی آواز آئی ’’ آہ میڈا کوئی وجود کائنی ؟ ہک لحظے کیتے تتو نیں اونکوں گھوریا تے اگلے لحظے او اوندے منہ دے اندر ہا ۔منہ بند تھی گیا تے ڈند مل گئے تے موت دے منہ ءچوں ایہ آواز سنڑائی ڈتی ’’ میڈا کوئی وجود
کائنی تے ہنڑ چھوٹے باندر اج توں تیڈا وی وجود نہ راہسی ۔
کہانڑی ختم کر کے داؤدی چپ تھی گیا تے سنڑنڑ آلیاں تے سناٹا چھا گیا تھوڑی دیر بعد کہیں آکھیا ’’ مگر مچھ درحقیقت ہوندے ہین ’’
داؤدی نیں پچھیا ’’ تے تتو ؟
انگوگو نیں جواب ڈتہ ’’ تتو ہنڑ کائنی ،کیوں جو اونکوں وقت تے یقین نہ آیا ہا ۔
داؤدی بولیا ‘‘ سنڑو دوستو !کیا ایہ کوئی عقل مندی دی گالھ ھِ جو اساں ایہ من گھنو ں جو مگر مچھ ہوندے ای نئیں؟ کیا ایجھا آکھنڑ نال اساں اپنڑے آپ کوں دھوکا نئیں ڈیندے ؟
انگوگو نیں آکھیا ۔ ضرور ڈیندے ہیں ‘‘
داؤدی نیں صفائی نال سمجھایا جو بائبل مقدس ءچ لکھیا ھِ ’’ جےاساں آکھوں جو اساں بے گناہ ہیں تاں اپنڑےآپ کوں (کہیں بے کوں نئیں )
فریب ڈیندے ہیں تےساڈے ءچ سچائی نئیں ‘‘
’’ ایں واسطے ہوشیار راہو تے ایں چھوٹے باندر تتو آلی کار نادان نہ بنڑو ‘‘
انگوگو دے منہ تے وی کھل ہئی ۔او ایں کہانڑی دے گہرے مطلب کوں سمجھدا پیا ہا ۔
